مکنون
ساقیا جامی مهیا کن که عید فطرت است وحدت عارف چو آخر گشت ، گاه کثرت است می رسد وقت ظهور قطب عالم صلح کل جمعه ای که عید فطر روزه های غیبت است شب قدر دوش دستان تو در کون و مکان غوغا کرد و مقدر شده ی خلق خدا امضاء کرد دل بیچاره ی من گمشده ای تنها بود آنقدر جلوه نمودی که تو را پیدا کرد ماه خدا آخر ماه خدا باز تو می مانی و من از خدا باز جدا باز تو می مانی و من گر شب قدر مقدر نشود آمدنش مانده از فلک هدی باز تو می مانی و من بهار بهار بی گل رویت حکایت شبه بی مه چگونه طی بنمایم رها زقید شما ره حدیث ما و شما از ازل همین سخن آمد منم چو کاه و تو کوهی منم گدا و شما شه سیزده سیزده فصل بهارم را خزانی کرده اند سیزده سرو چمانم را کمانی کرده اند سیزده خورشید مقتول سیاهی ها شدند زین سبب خورشید آخر را نهانی کرده اند عباس تو در این باغ گل یاس نداری که بیایی یار جز مردم سیاس نداری که بیایی تو حسینی و جهان کرببلا ای گل زهرا شمر بسیار و تو عباس نداری که بیایی دیده ها بر آسمان و خبر از راز نشد دست موسی صفتی سرخوش اعجاز نشد پی خدمت به شما ره به کجا بردم من روزی ام وصل تو در قریه ی اهواز نشد شعر عشق تو سرودیم به ما خندیدند چه شد آهنگ دلم با دل تو ساز نشد ما خریدیم ولی رسم رفاقت این نیست سهم ما از رخ تو غیر کمی ناز نشد اوفتاده گره در کار من ای حضرت عشق گره ی عشق به جز دست شما باز نشد شدم آواره ی تو روزی وصلت اما قم نشد، یزد نشد، مشهد و شیراز نشد از عمق احساسم عنایت می تراود از این دل سختم لطافت می تراود در کوچه باغ آرزوهای درونم باران زیبای طراوت می تراود امشب اسیر وژاه های بی بدیلم از جمله هایم بی نهایت می تراود ای خوب ، لب وا کن که از لبهای نازت گلواژه ی دیوان عصمت می تراود عمق دلم حال و هوای عیش دارد انگار از الفاظ عشرت می تراود دل برده ای اما خبر از ما نداری از دیدگانم اشک غربت می تراود یک دم رهایم گر کنی محزون ترینم ای آنکه از دستت کفایت می تراود بازی این دنیا پرستان نوششان باد ما با تو سرگرمیم و رحمت می تراود آیینه حس بدی برام داره انگاری دشمنی با چشام داره وقتی توی آیینه زل می زنم روی رود خاطره پل می زنم می بینم روزای بی همدمی رو اون شبای تلخ تو زندگی رو چشام از غصه ی دیرینه میگن از دل خسته ی پرکینه میگن موهای سفیدم از بیخوابیه شایدم نشونه ی بی تابیه نمی خوام موی سفید داشته باشم نمیخوام از زمونه خسته باشم نمی خوام دروغی لبخند بزنم چینی زندگیمو بند بزنم نمی تونم موهامو سیاه کنم نمیخوام بِکنم و گناه کنم صورتم یه بغض پنهونی داره لبم انگاری که کم خونی داره جای خط ابروام زخم شده کار بیچاره فقط اخم شده آیننه حس بدی برام داره انگاری دشمنی با چشام داره
| قالب جدید وبلاگ پیچک دات نت |
درباره سایت
شعر من و شبهای سر زلف تو دلدار// حیران و پریشان و پر از شور نهانی است// پشت من از آن روز که در بند تو هستم// مانند سر ابروی زیبات کمانی است//
منوی سایت
آرشیو سایت
پیوند ها
اختصاصی ویژه
طراح قالب
امکانات سایت