سر ما و قدم حضرت دوست          وه ، فدایی تو بودن چه نکوست

عجب از مردم غافل زشما            این همه غفلت و زشتی زچه روست

یا فرو کن سر شمشیر وصال        یا به در آر همان سر که فروست

دل ما بند امیری است که او         علوی هیبت و زهرائی خوست

دیده گریان زفراق و سر جیب        پاره از هجرت آن یوسف روست

غم ما را چه نماید درمان             چون که درد اوست و درمان هم اوست

لحظه ای رخ بنما دلبر من             که سر وصل تو آن سر مگوست

ای همه عشق تو در سینه ی من    ای که هستی دلم جمله ازوست

وای اگر موی به دوشت فکنی       دل ما بسته به آن سلسله موست

یادگار شب وصل تو و من          خزف خونی و بشکسته سبوست