از آمدن و رفتن ما سودی کو؟ / از بافته‏ی وجود ما پودی کو؟

در چنبر چرخ جان چندین پاکان / می‏سوزد و خاک می‏شود، دودی کو؟

از آمدن و رفتن ما سود همین                             هر روز همه سر خوش و من باز غمین

می خواهمت ای خدا که در کنج بهشت                      من باشم و یار و قهوه و دود همین

از آمدن و رفتن ایام چه سود                                                از شعر پر از نکته ی خیام چه سود

بر تار تغنی زده ناخن ، بسیار                                                کس نیست که پنجه بر زند بر سر پود

بر بافته ی وجود تان پود ، نبود                                 ایمان کسی  قبول و مردود نبود

کی نار به گل ستان مبدل می گشت                          در بابل عشق اگر که نمرود نبود

***

از دی  که گذشت  هیچ از او یاد مکن! / فردا که نیامده است، فریاد مکن!

بر نامده و گذشته بنیاد مکن! / حالی خوش باش و عمر بر باد مکن

هرچند بد است غصه ی ایام خوریم                            از بوده و باید که نباید ببریم

اینطور که گفته ای عمل گر بکنیم                             باید که به نرخ روز نان را بخوریم

از دی که گذشت هیچ از او یاد مکن                         از می که نرسته داد و فریاد مکن

آواز جمالات تو ای دختر شاه                                   از ری بگذشت ، زلف بر باد مکن

در روز ازل عشق تو ایجاد شده                                 با « صور» همه به جز تو بر باد شده

خیام کجاست تا بگویم عالم                                    بر نامده و گذشته بنیاد شده

***

در خواب بُدم مرا خردمندی گفت: / «کز خواب کسی را گُل شادی نشکفت

کاری چه کنی که با اجل باشد جُفت / می خور که به زیر خاک می‏باید خُفت.»

همچون من اگر دو دیده پر آب کنی              صد نقشه ی وصل یار بر آب کنی

حتما که خردمند به خوابت گوید                    بهتر بودت که روز و شب خواب کنی

در بزم قمار رند پیری می گفت                      باید که به باده تا سحرگاه نخفت

بر شاه دهی دل که در این نرد حیات              دائم بشود تاس تو شش، آنهم جفت

در خواب بدی تو را خردمندی گفت                کز خواب کسی را گل شادی نشکفت ؟

خیام ! در این زمانه شادی رویاست                تنها نه به شب که روز هم باید خفت